Pros ton Agio Basili

Mias kai to forum egine Xristougeniatiko kai plisiazoun kai oi giortes ksethapsa kati gia ton Agio Basili...

Ηταν ένα βράδυ σκοτεινό και κρύο όταν ο αγέρας έξω είχε σχεδόν ξεριζώσει τα δέντρα και τα είχε αφήσει μόνα τους χωρίς τη συντροφιά των φύλων. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα σαν να ήθελε να πάρει από πάνω μου κάτι που κουβαλούσα και με βάραινε από καιρό… και γω χωρίς να το καταλάβω είχα κιόλας βρεθεί στο κατώφλι ενός γνωστού μου…
Με κάλεσε μέσα και ενώ το τζάκι έκαιγε ήδη μου έβαλε κάτι ζεστό να πιώ. Καθώς το ετοίμαζε με άφησε να ρίξω μια ματιά σ το δωμάτιό του. Χαζεύοντας λοιπόν τα βιβλία που είχε, όντας λάτρης της λογοτεχνίας και γω, ανακάλυψα ότι στο δωμάτιό του έκρυβε ολόκληρο θησαυρό…
Άρχισα λοιπόν να χάνομαι σε κόσμους μαγικούς που ξεπηδούσαν μέσα από τις τσαλακωμένες σελίδες ενός σκονισμένου βιβλίου όταν άθελά μου βρήκα ένα γράμμα ξεχασμένο σε μια από αυτές…
Ξεδίπλωσα το χαρτί και άρχισα να διαβάζω….

‘‘ Όταν ήμουν μικρός μου είχες κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Τα ρούχα, το παράστημά σου, τα λόγια σου, το χαμόγελό σου αλλά κυρίως η αγάπη με την οποία με περιέβαλες … Ποτέ όμως δεν τόλμησα να σου ζητήσω κάτι γιατί πίστευα πως τα είχα όλα…
Τώρα όμως, μερικά χρόνια αργότερα, που πολλά άτομα έχουν πάψει πια να σε πιστεύουν εγώ ζώντας στο δικό μου κόσμο, θέλω πραγματικά να σε συναντήσω ξανά, να σου μιλήσω και να σου ζητήσω μια χάρη μιας και γνωρίζω ότι πάντα άκουγες ότι οι άλλοι σου λέγανε…
Θέλω λοιπόν να ανοίξεις έναν από τους μεγάλους σάκους που ξέρω ότι χρόνια τώρα κουβαλάς και να βγάλεις κάτι μαγικό για μένα… Να μου δώσεις πίσω το χαμένο μου παράδεισο… Όχι αυτόν στον οποίο ζούσα μέχρι τώρα, δε θέλω άλλο το λευκό πράδεισο με τα λευκά όνειρα που παγώνουν πριν γίνουν πραγματικότητα.
Θέλω τα άλλα όνειρα, αυτά που μιλούν για μια ζωή καθαρή, πολύχρωμη που θα μπορέσω και γω κάποια στιγμή να ζήσω... Μια ζωή όπου οι φίλοι μου θα μ’αγαπούν αληθινά και δε θα μ΄αφήσουν…’’


Ξαφνικά σταμάτησα να διαβάζω το γράμμα και άρχισα να σκέφτομαι ποιος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος που είναι σε θέση να χαρίζει ‘‘παραδείσους’’…
Πριν προλάβω όμως να σκεφτώ οτιδήποτε, άκουσα τη φωνή του φίλου μου να με καλεί λέγοντας μου πως η σοκολάτα που μου ετοίμασε είχε ήδη κρυώσει. Έτσι και γω άφησα το γράμμα μισοτελειωμένο και πήγα στο σαλόνι.
Μου είπε να κλείσω τα μάτια μου γιατί ήθελε να μου κάνει μια έκπληξη. Υπάκουσα χωρίς δεύτρη σκέψη. Όταν άνοιξα τα μάτια μου μου δειξε ένα δέντρο, ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο το οποίο είχε στολίσει με κόκκινους σάκους από τον Άγιο Βασίλη, όπως μου εξήγησε. Ο γέροντας αυτός μου είπε πως χαρίζει χαμόγελο, αγάπη και πραγματοποιεί τις ευχές των μικρών παιδιών…
Όπως μου τόνισε μάλιστα, μπορεί να τους χαρίζει παράσειδους ολόκληρους αρκεί να του το ζητήσουν…
… Τότε άρχισα να καταλαβαίνω σε ποιον έγραφε το παιδί εκείνο το γράμμα που ίσως να μην είχε πέσει και τελείως τυχαία στα χέρια μου τελικά…

…. Έτσι και γω, αν και δεν είμαι μικρό παιδί τώρα πια θα θελα να σου ζητήσω κάτι γιατί πιστεύω πως όσο μακριά και να σαι, τουλάχιστον εσύ μ ακούς …
Θα θελα να μου φέρεις πίσω τους φίλους μου, αυτούς που κάποτε αγάπησα και πίστεψα. Ίσως αν εσύ τους το ζητήσεις σαν χάρη, να σ’ ακούσουν και να ρθουν να μου μιλήσουν…
Εγώ να ξέρεις πως θα μαι πάντα εδώ και θα τους περιμένω…